Tess Gerritsen viert dertig jaar auteurschap
Het schrijven van je eerste boek betekent dat je een enorme sprong in het diepe moet wagen. Je weet niet of het ooit af zal maken. Je weet niet of een uitgever het zal kopen en of iemand het zal willen lezen. Desalniettemin ga je er vol overtuiging mee door en wijd je maanden of jaren aan het schrijven van een manuscript dat het daglicht misschien wel nooit zal zien.
Dertig jaar geleden waagde ik die sprong en schreef ik Dicht op de hielen, een romantische thriller. Ik had eerder al twee manuscripten afgemaakt die ik nooit verkocht had, maar ik was niet klaar om mijn droom om schrijver te worden op te geven. Ik was thuis met zwangerschapsverlof van mijn werk als arts, en elke dag, zodra ik mijn zoon naar bed had gebracht, werkte ik aan mijn verhaal. Zes maanden later was het boek af. Harlequin Intrigue kocht het, en in november 1987 werd Dicht op de hielen gepubliceerd. Nu ben ik de auteur van 27 romans. Door dat aantal lijk ik een veelschrijver, maar ik ben bovenal een constante auteur. Als je elk jaar een boek schrijft, en lang genoeg leeft, heb je uiteindelijk een oeuvre dat er indrukwekkend uitziet, maar eigenlijk gewoon een maatstaf is die laat zien dat je hebt kunnen overleven in een onvoorspelbaar vakgebied. Schrijvers hebben geen werkzekerheid en geen salaris. Zelfs als je een bestseller schrijft is er geen garantie dat je ooit nog eens een boek zal verkopen.
Maar we blijven schrijven omdat we ervan houden om verhalen te vertellen en niets anders zouden willen doen.
Gedurende mijn 30-jarige carrière heb ik mijn boekverkopen zien stijgen en dalen en weer zien stijgen. Ik heb ondanks de writer’s blocks en ontmoedigende recensies volhardt, en van romantische spanning tot medische thrillers, science fiction, historische romans en misdaad geschreven. Van mijn boeken zijn succesvolle TV-series gemaakt (‘Rizzoli & Isles’). Ik heb verschillende boekentrends voorbij zien komen: vampieren en zombies, maar ook erotiek en dystopie. Ik heb al deze commerciële trends genegeerd en ben door blijven gaan met het schrijven van de verhalen die ik wilde vertellen. Misschien is dat het succes van langdurig succes: je moet schrijven wat je wilt schrijven, niet wat je denkt dat zal verkopen. Schrijf over dingen waar je enthousiast van wordt, over het personages dat je intrigeert.
Toen ik Detective Jane Rizzoli creëerde in De Chirurg vonden veel lezers haar niet leuk. Ze was onaantrekkelijk en slechtgehumeurd en onsympathiek. Hoe kon zo’n vrouw de heldin zijn van een doorlopende serie? In eerste instantie was ik ook van plan om Jane dood te laten gaan in De Chirurg, maar naarmate ik verder schreef aan het boek begon ik haar zo leuk te vinden dat ik haar heb laten leven. Zij en forensisch arts Dr. Maura Isles werden het crimefighting duo van mijn ‘Rizzoli & Isles’-misdaadserie. Nu, in Ik weet een geheim, keert Jane terug voor haar twaalfde avontuur. Zij en Maura Isles werken samen om de meest verbijsterende misdaad op te lossen: twee slachtoffer zijn overduidelijk vermoord, maar Maura heeft geen idee hoe ze vermoord zijn.
Over de jaren is Jane gegroeid en veranderd. Ze is getrouwd, is moeder geworden, en heeft een diepgaande en langdurige vriendschap met Maura opgebouwd. Ondanks het feit dat zoveel lezers haar vanaf het begin niet leuk vonden, is Jane nog steeds een sterkte heldin, zelfs na twaalf boeken.
Ik ben zo blij dat ik haar in leven heb gehouden!
