Interview met Simons & Van der Zijl

Gepubliceerd op 2 maart, 2018 om 00:00, aangepast op 7 maart, 2018 om 00:00

Jo (Alexander J.E.) Simons, Kerkrade 1950, is neerlandicus en journalist. Na een kort intermezzo als leraar Nederlands begon hij zijn journalistieke loopbaan als redacteur voor de secties reizen en literatuur bij het befaamde maandblad Avenue. Later werkte hij onder meer voor de Haagse Post en Panorama. De afgelopen jaren was hij hoofdredacteur van onder andere Blvd Man en Leven in Frankrijk.

Annejet (Annajetske) van der Zijl, Oterleek 1962, is schrijfster en historica. Na een carrière in de (misdaad-)journalistiek, schreef ze zes historische non-fictie boeken waarvan in totaal meer dan een miljoen werden verkocht. Drie boeken werden of worden verfilmd. Van der Zijl werd onder andere bekroond met de Gouden Ganzenveer, de Brusseprijs en de Amsterdamse Prijs voor de Kunst.

Hoe kwamen jullie op dit idee?

J.: 'Heel eenvoudig - we liepen vorige herfst met de hond door de duinen en hadden het over het nieuws, zoals we vaker doen. Allebei hadden we de berichten gelezen over een Duitse politica die spoorloos was nadat een journalist uit haar geboorteplaats had onthuld dat ze had gelogen over haar opleiding en werkervaring. We waren een beetje aan het fantaseren over wat ze nu aan het doen zou zijn, van het een kwam het ander, en toen kwam Annejet met een oud plan waarin de verdwijning van een tas centraal stond. Toen we thuiskwamen hadden we een plot. En dat zijn we, in eerste instantie, puur voor de lol, gaan uitwerken.'

Annejet heeft vaak gezegd dat ze niet tegen de werkelijkheid op kon verzinnen. Maar dit boek is nadrukkelijk fictie. Wat is er veranderd?

A. :'Blijkbaar kon ik het alleen niet, maar kunnen we het samen wel. We hebben natuurlijk al altijd veel over elkaars werk meegedacht en -gewerkt. Mijn eerste boek, Jagtlust, was al aan Jo opgedragen, en dat was niet alleen vanwege zijn blauwe ogen: eigenlijk ging er nooit iets de deur uit voor dat hij het had gelezen. Toen hij de afgelopen jaren minder ging werken, had hij steeds meer tijd om met mij mee te denken, te reizen en te researchen. De stap om daadwerkelijk als duo te gaan schrijven was daardoor een heel natuurlijke.'

Waarom een thriller?

A.: 'Toen ik nog als misdaadverslaggeefster werkte, speelde ik al met het idee en eigenlijk is het nooit helemaal weg geweest. Ook als historisch researcher voelde ik me een soort detective. Gewoon voor ontspanning ben ook altijd crime blijven lezen en zien - boeken van Elizabeth George, Minette Walters en Kate Atkinson, scandithrillers zoals The Bridge, BBC-series zoals Silent Witness en Amerikaanse series zoals Homeland en House of Cards.

J.: 'Eerlijk gezegd weten we niet eens of je ons boek een echte thriller moeten noemen - in ieder geval niet een conventionele. Er zitten criminelen in, er komen moorden in voor, maar het is vooral het verhaal van iemand die in één klap alles kwijt raakt en daarna probeert te overleven. Geschiedenis, met name de onontkoombaarheid ervan, speelt ook een grote rol. We houden gewoon beiden van mooie, spannende verhalen die ook nog ergens over gaan en het maakt ons niet zo uit in welk hokje het nu uiteindelijk terecht komt.

Hoe werken jullie?

J.: 'We verzinnen het samen en zodra we het gevoel hebben dat de plot min of meer staat, schrijven we een outline. Annejet gaat die dan per hoofdstuk uitwerken, terwijl ik de research doe. Vervolgens schuiven we de resultaten van ons beider werkzaamheden in elkaar, net zolang tot we er allebei tevreden over zijn.'

Was het vanaf het begin de bedoeling om er een serie van te maken?

J.: 'Nee. Maar toen het eerste boek afgelopen winter zijn vorm vond, merkten we dat we aan het einde eigenlijk nog niet klaar waren met onze hoofdpersonen. Die vinden elkaar dan pas een beetje en we wilden graag weten hoe het verder met ze gaat. En omdat onze hond nogal veel beweging nodig heeft en we dus heel wat aflopen, hadden we alle gelegenheid om daarover te brainstormen. Eigenlijk is dit hele project dus letterlijk gaandeweg ontstaan.'

Betekent dit dat er nu een eind is gekomen aan de non-fictie schrijfcarrière van Annejet van der Zijl?

A.: Absoluut niet. Ik hou van waargebeurde verhalen en weet zeker dat ik ook in mijn eentje weer zal publiceren. Maar nu ben ik even aan het 'buitenspelen' en dat bevalt me uitstekend, al is het maar omdat ik in dit genre creatief mijn vleugels verder uit kan slaan. Het is natuurlijk best leuk om tot non-fictie koningin bestempeld te zijn, maar ik vind het minstens zo leuk om weer ergens een absolute beginner in te zijn. Ik voel me een klassieke danseres, die opeens modern mag gaan dansen. Voor mij betekent dit vooral een geweldig avontuur, waarin ik allerlei dingen kan leren die me later vast ook weer bij mijn non-fictie werk te pas zullen komen.

En, hebben jullie ooit nog uitgevonden hoe het die Duitse politica is vergaan?

J. (lacht): 'Nee, sterker nog, we weten haar naam niet eens meer. En die willen we ook niet weten. Zij was alleen ons uitgangspunt, maar nu hebben we onze eigen Annika gecreëerd en daar gaan we mee verder.'

Bron: http://www.annejetvanderzijl.com/