Een zeer persoonlijk liefdesverhaal: interview met Helen Hoang

 

Jij bent, net zoals Stella, autistisch. Wat vormde voor jou het grootste obstakel in het schrijven van zo'n persoonlijke roman?

 

De grootste uitdaging tijdens het schrijven van dit boek was het bedenken van situaties waarin Stella op sociaal vlak de mist in ging. Ik heb de scene waarin Stella de familie van Michael ontmoet heel vaak moeten herschrijven, en hoe dichter ik de uiteindelijke versie naderde, hoe frustrerender het werd. Hoe kun je over iets schrijven wanneer je het zelf niet eens begrijpt? Ik heb veel hulp gehad van mijn agent en haar redactionele ervaring. Haar suggesties hebben me in de goede richting gestuurd toen ik mijn eigen blunders uit het verleden analyseerde. Ik kreeg inzicht in wat er precies misging in die situaties, en waarom, en dit kon ik in het verhaal verwerken.

 

Hoe dicht liggen jouw eigen ervaringen met autisme bij die van Stella?

 

Ik heb Stella’s ervaringen dicht bij die van mij gehouden. Tijdens het schrijven maakte ik me constant druk, ik was bang dat ik misschien onbedoeld de autistische gemeenschap zou schaden door een onnauwkeurige representatie van autisme in mijn boek. Ik had het meeste vertrouwen in de dingen die ik persoonlijk heb meegemaakt. In het volgende boek in de reeks heb ik iets meer vrijheid genomen, maar alleen na grondig onderzoek te hebben gedaan en meerdere autistische mensen te hebben geïnterviewd.

 

Wat speelde een rol in jouw schets van Khai, een ander autistisch personage, in vergelijking met Stella.

 

Ik wilde dat Khai’s autisme iets beter “zichtbaar” zou zijn dan Stella’s autisme. Ik heb zelf ervaren dat kenmerken van autisme bij vrouwen vaak subtieler zijn (waardoor, volgens mij, bij vrouwen over het algemeen minder snel autisme wordt vastgesteld), en ik hoopte hiermee dit verschil iets te illustreren.

 

Wat was jouw motivatie om de bijrollen in jouw boek zo veel diepgang te geven?

 

Veel van deze personen zijn gemodelleerd naar echte mensen. Michaels grootmoeder is een exacte kopie van mijn grootmoeder. Ze is enkele jaren geleden overleden, en het was voor mij heel bijzonder om haar weer tot leven te wekken op papier. Michaels moeder en zussen zijn ook de mijne. Misschien straalt mijn liefde voor hen wel door in mijn schrijven. Dat idee maakt mij heel gelukkig.

 

Wat is het meest interessante dat je hebt geleerd tijdens het schrijven van dit boek?

 

Toen ik opgroeide schreef ik vooral verhalen die plaatsvonden in een historische- of fantasiewereld, en de personages worstelden voornamelijk met grote problemen als oorlog en het lot van de mens, in aanvulling op liefde. Voor mij waren deze verhalen een poging om te ontsnappen aan de realiteit en mijn problemen. Zoen me tot ik zwicht markeerde een keerpunt. Het was niet alleen mijn eerste poging tot het schrijven van een hedendaagse roman, maar het was ook het meest persoonlijke verhaal dat ik had geschreven. In plaats van me te verbergen voor mijn onzekerheden, confronteerde ik mezelf ermee en diepte ze uit op papier. Dat is het belangrijkste dat ik heb geleerd van dit boek: wanneer verhalen persoonlijk zijn, zijn ze beter.

 

Zoen me tot ik zwicht van Helen Hoang is vanaf 2 augustus verkrijgbaar in de boekhandel!

 

(Bron: Dionne Obeso, 'A Very Personal Love Story: PW Talks with Helen Hoang', in Publishers Weekly, 20 april 2018)