Een openhartig gesprek met Isa Maron

Roelant de By van de Perfecte Buren interviewde een van onze auteurs: Isa Maron! We kennen haar natuurlijk van haar serie 'De Noordzeemoorden'. Zij en Roelant gingen koffie drinken en hadden een openhartig gesprek. Lees snel verder!

Isa: “Toen ik aan mijn serie 'De Noordzeemoorden' begon, was mijn doel dat zelfs mijn zonen, die niet van lezen houden, het toch leuke boeken zouden vinden als ze die zouden gaan lezen. Als iemand die niet van lezen houdt mijn boeken toch met plezier leest, heb ik het goed gedaan. Ik heb vier zonen waarvan er drie erg met sport bezig zijn. Voetballen met name. Ik woon in Amsterdam, maar kom oorspronkelijk uit Utrecht. Mijn ouders hadden daar een sportzaak. Zelf hield ik helemaal niet zo van sport als kind. Heb nog even op turnen gezeten, maar toen zo’n coach aan me begon te zitten, ben ik daar mee gestopt. Zo’n evenwichtsbalk is niks voor mij. Ik ben ook geen ballet-type. Stoere dingen vond ik wel leuk. Basketbal bijvoorbeeld. Een buurjongen coachte ons toen. Geweldige groep jongeren bij elkaar. Was super. Maar toen kreeg die jongen een betaalde trainersbaan (bij een voetbalteam) en moest ik bij een club gaan spelen. Die meiden van de basketbalclub hadden het alleen maar over hun permanent en zo; toen haakte ik af. [gelach alom] In mijn tijd bestond vrouwenvoetbal nog nauwelijks, helaas, want ik denk dat ik dat wel heel erg leuk zou hebben gevonden.”

Isa is een begenadigd spreker en dat blijkt ook in ons interview. Ze praat boeiend en gemakkelijk. Enige tijd terug bij de introductie van het laatste boek van Sophie Hannah gaf Isa daar een lezing over vrouwen op de schaal van het kwaad. Uit het hoofd vertelde ze daar een bijzonder interessant verhaal waar ik als nietsvermoedende toehoorder zeer van onder de indruk was.

De locatie waar we koffie drinken is door Isa zorgvuldig uitgekozen: het café bij de pont in Amsterdam-Noord waar het eerste boek van De Noordzeemoorden begint. Voor de specifieke lantaarnpaal waar het lijk ontdekt wordt, maken we een foto. 

Isa: “Nadat ik eerst twee zonen had gekregen, was ik zwanger van een dochtertje. Dat bleek na de geboorte niet levensvatbaar te zijn en stierf kort daarna. Mijn man en ik wilden toch nog heel graag een derde. Toen die er eenmaal was, zagen we hoe goed de twee oudsten met elkaar op konden schieten. Dan zit daar zo’n gat en dan komt dat kleintje. Ik dacht mmmm, moeten we dan toch niet misschien eentje daarachter; dan kunnen die twee ook samen… Nou ja, een optimistische gedachte. Maar zo redeneer je dan. En voordat ik het wist, kwam dat kind er al weer aan. [gelach alom] Het heeft goed uitgepakt. Zo’n groot gezin is heerlijk. Zelf ben ik alleen met één broer opgegroeid. Drukke winkelstraat in Utrecht waar je niet kon buiten spelen. Dat heb ik wel gemist als kind. Wel veel vriendinnen. Op school ging het goed en dus belandde ik op het gymnasium. In een heel oud pand met allerlei Griekse mythologische beelden erin. De leraren daar waren typische, bijzondere mensen. Was wel hard werken. Dat zie ik mijn eigen kinderen niet doen, hahaha. Als ik uit school kwam, was het eerst een uur Latijnse woordjes leren voordat ik iets anders ging doen. Mijn jongens doen dat heel anders. Die komen thuis, gooien al hun spullen in de woonkamer en zijn weg. Dat is wel een verschil met mijn eigen schooltijd. [gelach alom] en als ik dan roep: jongens zouden jullie niet…. maar dan zijn ze al weg. Dan denk ik, laat maar. Zal wel goed komen.”

“Na mijn middelbare schooltijd heb ik eerst een jaar gewerkt en daarna ging ik economie studeren, in Amsterdam. Daar ben ik eigenlijk niet meer vandaan gegaan. Hele fijne stad. Veel oude, historische dingen hier. Daar hou ik erg van. Tijdens mijn studietijd heb ik mijn man leren kennen. Ik deed toen aan karate. Hé, ik blijk toch sportiever dan ik eerst gedacht had. Op karate heb ik hem leren kennen. We zijn al heel lang samen, zo’n 30 jaar.”

Roelant: “Op Facebook dook pasgeleden nog het bericht op: relatie van Isa Maron is veranderd in ‘ingewikkeld’. Dat roept vragen op.”

Isa: “Daar bedoelde ik helemaal niet zo veel mee. Ik was even in een mindere bui en zat te kijken naar mijn facebook profiel. Als je een relatie van 30 jaar hebt, is het niet altijd even gemakkelijk. Helemaal omdat hij de laatste tijd wel erg op mij leunde en ik steeds ‘de sterke’ moest zijn. Dat is niet altijd leuk en dan noem ik mijn relatie, in een opwelling, ingewikkeld. Ik heb er ook gewoon een hekel aan als iedereen alleen maar die mooie wereld laat zien. Elk dingetje wordt weggepoetst. Maar ik nam het zelf kennelijk een stuk minder ernstig dan andere mensen. [lacht hard]. Geen idee dat dat meteen op je tijdlijn komt te staan. Iedereen reageerde er op. Mijn moeder hing meteen aan de telefoon.”

Roelant: “In jouw cv staat ook vermeld: voetbalmakelaar.”

Isa: “Onze oudste zoon, Bas, heeft zijn jeugdopleiding bij Ajax gehad vanaf zijn achtste. Toen hij vijftien was werd hij achtervolgd door een schare voetbalmakelaars. Op dat moment vonden wij, als ouders, de meerwaarde daarvan heel beperkt. Bas zei toen tegen al die mensen die iets wilden van hem: ga maar naar mijn moeder. [gelach alom] Maar uiteindelijk heeft zo’n makelaar veel meer ingangen bij al die clubs. Dus toen Bas 19 was zijn we in zee gegaan met Rob Jansen [bekende voetbalmakelaar]. Een tijd lang hebben we dat samen gedaan. Ik grapte toen dat ik een duobaan had met Rob Jansen (Wesserman bedrijf). Erg aardige man trouwens. Vriendelijk, betrokken, kundig, gedreven; wat wil je nog meer! Want in de voetbalwereld moet je gewoon oppassen. Het is een harde, snelle wereld. Er lopen heel veel cowboys rond. Als iets te mooi is om waar te zijn, dan weet je al dat het niet klopt. Loyaliteit is in de voetbalwereld heel belangrijk. Niet alleen op het veld is het een teamsport, maar ook bij de leiding. Als de loyaliteit vanuit de top niet meer gevoeld wordt bij de spelers dan krijg je in het team problemen. Wie vandaag de dag belangrijk is, hoeft dat volgende week of volgend jaar niet meer te zijn. Inmiddels zijn we weg bij Wesserman; het was tijd voor nieuwe energie, verandering. Maar ondanks alles vind ik het wel een leuke wereld. Mijn jongste twee zonen voetballen ook. Ik sjouw wat af langs al die velden, hahaha.”

Roelant: “Je hebt nu negen boeken geschreven. Maar het is al een tijd geleden dat jouw laatste boek is verschenen, ‘Eindspel’, deel vier van ‘De Noordzeemoorden’. Vanwaar deze pauze?”

Isa: “Ik ben druk geweest met het schrijven van een verhaal voor Storytel. Een verhaal speciaal geschreven als luisterboek. Dat was erg leuk om te doen. Ik heb het ook zelf ingesproken. Voor een luisterboek gelden iets andere wetten. Het moet wat eenduidiger. Iets minder personages met wat meer dialoog. Minder lange zinnen. Af en toe iets herhalen. Het gaat een heel klein beetje richting scenario. Het is voor een luisteraar niet leuk als je eindeloze omschrijvingen hebt over hoe het licht viel of hoe de lucht eruit zag, hoe het waaide of hoe het rook. Als lezer heb je daar iets meer geduld voor. Als toehoorder is het fijner als er wat sneller actie is. Handelingen, dialogen, meer dynamiek. Op het moment dat je een luisterboek gaat schrijven, kun je daar rekening mee houden. Dat vond ik erg leuk om te doen. Het format is tien afleveringen van een uur. Dat zijn grofweg tien keer 9000 woorden. Ik heb van tevoren goed nagedacht: hoe verdeel ik de aandacht over die tien hoofdstukken. Welke informatie stop ik waar? Het liefst eindig je zo’n hoofdstuk met een cliffhanger. In het kort gaat het verhaal over een jonge moeder die denkt dat ze heel gelukkig getrouwd is en bij een heel bijzondere schoonfamilie woont. En dat is ook zo totdat haar man zijn jeugdliefde weer tegenkomt en dan loopt alles in het honderd; niet een beetje, maar heel erg. Het begint ermee, dat zij opgepakt is langs de snelweg met een wagen vol drugs erin waarvan zij niet wist dat dat in haar auto zat. Het verhaal opent als zij in de gevangenis zit. Vandaaruit gaat ze terugdenken wat is hier aan de hand? Dan leren we die hele voorgeschiedenis kennen, die romantiek, dat huwelijk, hoe dat fout liep. Halverwege komt ze uit de cel en dan gaat ze los. Het verhaal heet niet voor niets 'Wraakengel'. [ze lacht hartelijk] Dat vond ik heel leuk om te schrijven. In het begin van het verhaal is zij een beetje argeloos poppetje en aan het eind van het boek is ze een andere vrouw.”

Roelant: “Jij houdt van sterke vrouwen.”

Isa: “Ja. Zowel om over te schrijven als in het dagelijks leven. Tussen al die mannen in mijn gezin moet dat ook wel. Ik richt me momenteel uitsluitend op het schrijven. Dat is waar mijn hart ligt; dat vind ik het leukst. Alleen als mijn man me af en toe nodig heeft in ons bedrijf, spring ik bij. Mijn Storytel-verhaal kan nu beluisterd worden. En in het najaar verschijnt er een nieuw boek, een thriller natuurlijk. Ik moet er nog over nadenken hoe ik dit verhaal moet pitchen. De voorkant van een boek moet ervoor zorgen dat mensen je boek oppakken; de achterflaptekst moet ervoor zorgen dat ze je boek kopen. Maar je moet ook niet te veel weggeven zoals in trailers van films veel te vaak gedaan wordt. Dat is nog even puzzelen, maar er is nog tijd genoeg.”

(Bron: De Perfecte Buren Leesclub)