Fans van het eerste uur: 'De weg naar huis'

Wat overtuigde je om De weg naar huis te lezen?
Ik ontdekte Sebastian Fitzek twee jaar geleden door De patiënt en Het geschenk. Deze boeken staan voor mij garant voor een unieke en spannende leeservaring. Wanneer ik ontdekte dat er een nieuw boek uitkwam, stond ik op de eerste rij om dit te lezen. 
 
Als je met een personage een praatje kon maken, wie zou je dan kiezen en waarom?
Dan kies ik voor het hoofdpersonage, de jonge moeder Klara. Zij wordt geteisterd door een zeer gewelddadige echtgenoot. We lezen al haar beproevingen. Ook geeft Fitzek een inkijk in haar jeugd waarin haar moeder ook het slachtoffer was van een tirannieke echtgenoot. Waar haar moeder niet in slaagde – ontsnappen aan die mishandelingen – lukt Klara dat wel. Ik zou haar vooral bewonderen voor de kracht en het doorzettingsvermogen die ze kon opbrengen om haar leven terug in eigen handen te nemen.
 
Heb je een favoriet hoofdstuk of een quote die je zal bijblijven?
Wanneer ik een boek lees, maak ik daar een recensie van op mijn Instagrampagina @ine_leest. Tijdens het lezen duid ik passages aan, quotes, hoofdstukken die me hebben verwonderd, waarin iets moois wordt omschreven, waar iets belangrijks gebeurt… Toen ik bij De weg naar huis de laatste bladzijde omsloeg, merkte ik op dat ik niks had genoteerd of aangeduid. Dit kan voor mij maar één ding betekenen; het boek had me zodanig in zijn greep dat ik de tijd verloor. Ook met Box (het nieuwste boek van Camilla Läckberg) ondervond ik dezelfde leeservaring. Dus kan ik niet echt een hoofdstuk aanduiden of een quote eruit halen. Eentje die wel mijn haren liet oprijzen…
“Ze mochten alles met me doen. Sigaretten op me uitdrukken, op me plassen, me trappen, bijten, slaan. Mijn haren uittrekken was nog het onschuldigste. Een gescheurde milt niet het ergste.”
 
Aan wie zou je het boek aanraden?
Aan elke lezer die tegen een stevige thriller kan, want stevig is hij. Bij momenten zelfs luguber en aanstotelijk erg. De weg naar huis lezen met een lege maag lijkt me ook beter, dan met een volle.
 
Als je de keuze had om jouw eigen sterfdatum te weten, zou je dat dan willen weten? Waarom wel/niet? 
NEEN, ik wil mijn eigen sterfdatum niet weten. Leef elke dag alsof het je laatste is. Voor je het weet is het gedaan, dan kunnen spijtgevoelens niet opduiken wanneer je het einde ziet naderen.  Had ik niet beter…? Toch jammer dat ik…? Dan leef je jouw leven zoals je zelf wilt. Elke dag omringd worden door je geliefden, een job doen die je graag doet, vrije tijd zelf invullen... *zucht* Ideaal, toch?