Boekje open: Hans Faber

Het schrijfproces laat zich niet altijd plannen zoals ik wil: terwijl ik dit schrijf zit mijn half Oekraïense vriendin Yvonne (vader Ivan kwam uit de buurt van Lviv) aan de telefoon met familieleden die het land ontvluchtten of de wapens oppakken en tik ik noodgedwongen met één oog. Het andere is na een operatie tijdelijk buiten werking.

Maar dat went, heb ik gemerkt. In het afgelopen jaar nam mijn zicht steeds verder af, maar met één oog hield ik stug vol. Kwestie van het schema volgen en doorgaan. Elk boek begint bij mij met een periode van research, het opstellen van een uitgebreid schema en schrijven. Op het moment dat ik met schrijven begin weet ik dus in grote lijnen hoe het verhaal gaat verlopen.

Als het schema de eerste pijler onder mijn schrijfproces is, dan is discipline de tweede. Schrijven betekent om zes uur opstaan. Elk uur voor de lunch telt dubbel; daarna neemt de productiviteit af. Om een uur of vier heb ik tussen de 1.500 en 2.000 woorden getikt en moet ik sporten. Crossfit in Amsterdam, hardlopen door de wijngaarden in Lausanne. Daar woon ik zo’n twee weken per maand. 

Door de operatie is dat sporten de komende weken uitgesloten en mijn werkritme tijdelijk in de war geschopt. Bovendien hebben we straks wellicht Yvonne’s Oekraïense familieleden over de vloer. We zullen ze met open armen opvangen en in de vroege uren doorwerken. De arts vertelde dat mijn zicht over een maand weer terug moet zijn. Volgens mijn schema is mijn boek dan af.